In het hart van de Gentse binnenstad ligt woonzorgcentrum Exalta | Sint-Jozef. Dzheylyan werkt er sinds ongeveer een jaar als medewerker huishoudelijke zorg. Ze werd geboren met een korter been en een kleinere voet. Zelfs na twee operaties in haar jeugd heeft ze nog altijd heel veel pijn heeft in haar knie en rug.
Omwille van de fysieke ongemakken en de pijn, was het voor Dzheylyan heel moeilijk om werk te vinden. Ze heeft een tijd als poetshulp aan huis gewerkt, maar met producten trappen op en af gaan was heel uitputtend en pijnlijk voor Dzheylyan. ‘Via de VDAB ben ik in contact gekomen met Weerkracht waar Katrien en Elisabeth voor mij een job op maat gevonden hebben hier bij Sint-Jozef’, vertelt Dzheylyan.
‘In de sociale economie zijn mensen aan de slag die specifieke ondersteuning nodig hebben of geen gekwalificeerde opleiding hebben om tewerkgesteld te worden in de ondersteunende diensten van woonzorgcentra. Individueel maatwerk (IMW) kan hieraan tegemoetkomen’ licht Elisabeth Auer van Weerkracht toe.
Voor Dzheylyan is er in het kader van IMW een loonkostsubsidie voorzien. Een begeleidingssubsidie die vaak wordt toegekend, is er in dit geval niet. ‘Toch staan we ook in voor de begeleiding van Dzheylyan. We vinden het immers belangrijk dat ze groeit in haar job en dat ze na dit traject niet zelf een verlenging moet aanvragen of op zoek moet naar een reguliere job, die niet aangepast zou zijn aan haar fysieke ongemakken’, aldus Elisabeth.
‘Dzheylyan draait mee als elke andere medewerker.’
Pieter Claus is het hoofd van de afdeling waar Dzheylyan werkt. Hij heeft niet veel extra inspanningen moeten doen om haar een job op maat te geven. ‘Onze afdeling bevindt zich op één etage, dus trappen hoeft Dzheylyan niet te doen’, zegt hij. ‘En veel meubilair staat hier op wielen, dus sleuren is niet nodig. We werken met steekkaarten waarop werkinstructies staan en als ze daar nood aan heeft kan ze extra pauze krijgen. Maar eigenlijk draait Dzheylyan mee als elke andere medewerker.’
Dzheylyan is heel blij met deze kans. ‘Het is belangrijk dat ik kan werken en ik doe dat graag. Ik ben nog maar dertig en ik wil mijn goede jaren niet thuis doorbrengen. Door mijn operaties en de pijn kon ik als kind niet met mijn vriendjes buiten spelen. Ik haal dat nu in door te werken’, lacht ze. ‘Doordat ik kan werken voel ik me beter en ben ik een betere moeder voor mijn dochters, merk ik. Thuiszitten is niet goed voor mij.’
Voor Sint-Jozef is een project als dit ook een grote hulp. Het is moeilijk om vandaag personeel te vinden voor ondersteunende taken zoals poetsen. Daardoor komt dat vaak op de schouders van het zorgpersoneel, dat het sowieso al heel druk heeft.
‘Doordat ik kan werken voel ik me beter en ben ik een betere moeder voor mijn dochters.’
‘Een project als dit geeft de zorgsector de kans om te onderzoeken of ze deze doelgroep jobs te bieden heeft’, zegt Elisabeth. Dat kan vrij risicoloos, want Dzheylyan staat een jaar lang op de payroll van Weerkracht, dat ook voor de onboarding, administratie en opvolging zorgt. Een keer per maand heeft Dzheylyan een opvolggesprek met Elisabeth om te zien of alles goed loopt.
‘Niet alleen Dzheylyan, maar ook wij worden heel goed ondersteund door Weerkracht. We bespreken regelmatig hoe Dzheylyan evolueert, hoe ze samenwerkt, communiceert met collega’s en bewoners, hoe ze zich aan afspraken houdt… Daardoor kunnen we kort op de bal spelen’, aldus Pieter.
In het begin zag hij bijvoorbeeld dat Dzheylyan moeite had om een gesprek aan te knopen met de bewoners. Dat kon ten onrechte de indruk wekken dat ze niet vriendelijk zou zijn. Uit de opvolggesprekken kwam naar boven dat Dzheylyan onzeker is over haar kennis van het Nederlands. Met concrete oefeningen in small talk is dat probleem nu helemaal van de baan.
‘De bewoners hebben haar graag. Dzheylyan babbelt nu moeiteloos met de collega’s en de bewoners, zegt Pieter. ‘Zowel wij als de bewoners en hun families zijn heel tevreden. Net zoals Dzheylyan zelf. Ze doet haar werk heel goed en is zeer gemotiveerd, leergierig en dankbaar. Als ze er niet is, vragen de bewoners nu zelfs naar haar en willen ze weten wanneer ze terug is.’
Dit artikel verscheen op 22 oktober ook in het Inclusieboek van de Werkplekarchitecten.